Współczesne podejście biodynamiczne w terapii czaszkowo-krzyżowej – skąd czerpie inspirację?

Wielki wpływ na rozwój terapii czaszkowo-krzyżowej miały najnowsze odkrycia i metody fundamentalne dla współczesnych dziedzin terapeutycznej pracy z ciałem, dotyczące nowego rozumienia funkcjonowania układu nerwowego człowieka i funkcji powięzi. Wraz z nimi przyszło też zrozumienie, że delikatny dotyk ma większą skuteczność, niż mocne oddziaływanie.

Ale ta metoda pracy z ciałem nie opiera się tylko na technikach manualnych. Już u samych początków terapii czaszkowo-krzyżowej, ponad 100 lat temu jej twórca, osteopata dr Sutherland dostrzegł subtelną stronę terapeutycznych rytmów w ciele oraz wymiar duchowy przepływających przez ciało sił życiowych, które nazwał „Oddechem Życia”. Jego uczniowie i kolejni terapeuci coraz bardziej rozwinęli terapię czaszkowo-krzyżową w stronę podejścia biodynamicznego, gdzie oddziaływanie terapeuty jest niemal całkowicie nieinwazyjne.

Terapia czaszkowo-krzyżowa, 100 lat po dr Sutherlandzie rozeszła na dwa nurty – biomechaniczny skupiony bardziej na funkcjonalno-strukturalnych oddziaływaniach, gdzie podczas wykonywania terapii używając delikatnego dotyku terapeuta wykorzystuje okreslone protokoły, procedury i schematy działania (np. jak w podejściu Uplegdgera) i nurt biodynamiczny, gdzie nie stosuje się żadnych schematów ani procedur – terapeuta podąża za naturalnymi pływami i ruchem, nie narzuca dyrektywnie żadnych oddziaływań. Michael Kern w swojej książce „Mądrość ciała” tak pisze:

„W praktyce terapeuci czaszkowo-krzyżowi często pracują bardziej bezpośrednio z emocjonalnymi i psychologicznymi aspektami, często z traumą z uwagi na to, że ciało i umysł uważane są za równorzędne składniki całości. Przekłada się to na określony sposób, w jaki prowadzi się sesję terapeutyczną. Praktycy biodynamicznej terapii czaszkowo-krzyżowej są mniej dyrektywni i mniej inwazyjni, orientują się w większym stopniu na wolniejsze rytmy pierwotnego ruchu oddechowego oraz na ciszę, której można doświadczyć na najgłębszym poziomie istnienia.

Ponadto terapeuci BTCK uczą się rozpoznawać, jak ciało przechowuje nierozwiązaną traumę oraz mają umiejętności pozwalające bezpiecznie i skutecznie rozwiązać i rozpuścić taką traumę.Podstawową umiejętnością, jakiej praktycy się uczą jest słuchanie i reagowanie na priorytety wskazywane przez organizm klienta i na jego potencjał odnalezienia zdrowia. Terapię można wtedy zastosować odpowiednio, skutecznie i bezpiecznie, zgodnie z indywidualnymi potrzebami.

Inne, biomechaniczne odmiany terapii czaszkowo-krzyżowej mogą skupiać się bardziej na efektach sił organizujących (tj. na napięciach tkankowych), niż bezpośrednio na samych siłach leżących u podstaw zdrowia. W podejściu tym stosuje się stosunkowo czynne i dyrektywne techniki, i występuje tam tendencja do pracowania z szybszymi i bardziej powierzchownymi rytmami wyrażającymi się w ciele. Moglibyśmy powiedzieć, że w podejście biomechaniczne jest bardziej od zewnątrz, a biodynamiczne bardziej od wewnątrz.”

Nurt biodynamiczny rozwinął się dynamicznie w drugiej połowie XX wieku – wraz z wielkim światowym zwrotem w stronę duchowości pojawili się terapeuci mający background we własnej praktyce duchowej. Często byli to osteopaci zafascynowani wschodnimi ideami i praktyką medytacji. Wśród tych nazwisk wymienić można takie osoby, jak np. Franklyn Sills, Michael Kern, Michael Shea czy John Citty, Hugh Milne.

Włączyli oni do swojego nauczania dużo elementów pochodzących z ich praktyki medytacji, mindfulness, podejścia psychoterapeutycznego do pracy z traumą zapisaną w ciele a także elementy z terapii polarity stworzonej przez Randolpha Stone’a (jest to także metoda terapii manualnej wykorzytująca osteopatyczne chwyty w połączeniu z zasadami hinduskiej ajurwedy).

Jednym z najważniejszych spotkań środowiska „biodynamicznego” była międzynarodowa konferencja Breath of Life organizowana w latach 2001-2017 Londynie przez Michaela Kerna i jego instytut Craniosacral Therapy Educational Trust.

Na tej konferencji wystapiło wielu bardzo znanych obecnie naukowców i badaczy, których odkrycia zostały włączone w jakimś stopniu, czasami w dużym, w programy nauczania biodynamicznej terapii czaszkowo-krzyżowej na całym świecie. Wiele z tych odkryć weszło już do mainstreamu, tak jak teoria poliwagalna czy mindfulnass.

Na konferencjach Breath of Life wystąpili m in.:

• Stephen Porges (teoria poliwagalna),
• Gabor Maté (praca z traumą),
• Peter Levine (praca z traumą),
• Bessel van der Kolk (praca z traumą),
• Rollin McCraty (HeartMath Institute – koherencja serca),
• Emilie Conrad (metoda Continuum),
• Daniel Siegel (mindfulness),
• Bonnie Bainbridge Cohen (Body-Mind Centering)
• Jean-Pierre Barral (metoda Barrala w osteopatii),
• Rupert Sheldrake (teoria pól morficznych i rezonansu morficznego),
• Jaap van der Wal (embriologia),
• James Oschman (badania nad naturą świadomości),
• Masaru Emoto (badania nad pamięcią wody),
• Gerald H. Pollack (funkcje czwartej fazy wody)
• Marshall Rosenberg (porozumienie bez przemocy),
• Babette Rothschild (praca psychoterapeutyczna z traumą)
• i wielu in.

Inspirujące też były odkrycia Alberta Fritz-Poppa (biofotonika), i inne fascynujące odkrycia i teorie, takie jak na przykład badania nad właściwościami płynu mózgowo-rdzeniowego dr Mauro Zappaterra, badania dotyczące specyfiki funkjonowania powięzi w ludzkim ciele (RobertShleip, Jaap van der Waal, i in.).

Wiele inspiracji dostarczyły także różne nowe metody pracy z traumą, takie jak Organic Intelligence Steve’a Hoskinsona (praca z zasobami) czy Somatic Experiencing (wzmacnienie somatycznej obecności w ciele).

Skutkiem tego w ostatnich 30 latach dynamicznego rozwoju podejścia biodynamicznego horyzonty coraz bardziej rozszerzono w stronę nurtu Nowej Biologii, tj. zrozumienia i poznania perspektywy współczesnych naukowców (często prześladowanych przez akademicki „beton” czego np. doświadczył biolog Rupert Sheldrake). Posłuchano, co mówią o naturze ludzkiej świadomości, o fenomenach embriologicznych wzorców, o roli powięzi, roli rytmów, wpływie relacji terapeutycznej oraz o naturze otaczajacego nas świata. Wszystko to zostało włączone do programu 2 letniego kursu biodynamicznej terapii czaszkowo-krzyżowej, który realizujemy.

Biodynamiczna terapia czaszkowo-krzyżowa w swojej teorii zawiera wiele, wiele więcej niż techniki terapii manualnej.